Μνήμη και ανάμνηση!
«Το σκίρτημα των φιλάθλων, οι ιαχές των Μαχητών, το δάκρυ των παππούδων στις κερκίδες, η νέα γενιά Ανορθωσιατών. Αυτή η μεγάλη σου παρακαταθήκη Πρόεδρε!»
Όταν η ζωή σε φέρνει να ανδρώνεσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο όπως ο Κίκης Κωνσταντίνου, τότε η στιγμή του ύστατου χαίρε, γίνεται της ζωής μου ορόσημο και της ψυχής μου θρήνος, βγαλμένος από την πανάρχαια ιστορία των Ελλήνων!
Όταν γράφω για τον Κίκη Κωνσταντίνου, τον Πρόεδρο, γράφω για την σύγχρονη ιστορία της Ανόρθωσης. Το 1989 παίρνει το πηδάλιο της Ανόρθωσης από τον Στέλιο Φρεναρίτη. Εργάζεται με πάθος. Μελετά, καταστρώνει σχέδια, μοιράζει ευθύνες, θέτει στόχους, απαιτεί πειθαρχεία. Και το καράβι που το λεν Ανόρθωση λύνει τους κάβους, σηκώνει πανιά για το όνειρο, για το άπιαστο, για το ασύλληπτο. Να γίνει η ομάδα μας μεγάλη και τρανή όπως της πρέπει.
Το μεγάλο έργο του Κίκη Κωνσταντίνου στην Ανόρθωση δεν είναι μόνο τα 5 πρωταθλήματα, δεν είναι μόνο τα 2 κύπελλα αλλά ούτε και το στάδιο “Αντώνης Παπαδόπουλος”, η πανίσχυρη έδρα της ομάδας. Το μεγάλο του έργο είναι η ανάκτηση της περηφάνιας του κόσμου της Ανόρθωσης.
Ο Πρόεδρος, με την αποχώρηση του από τα διοικητικά του Σωματείου ποτέ δεν έπαψε να μας συμβουλεύει, να μας καθοδηγεί αλλά και να μας επιπλήττει όταν λοξοδρομούσαμε.
Φίλοι μου, σήμερα γράφεται η κατακλείδα πρόταση σε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του Σωματείου. Όμως το καράβι που το λεν Ανόρθωση συνεχίζει το υπέροχο ταξίδι και εμείς πάντα θα ανακαλούμε στη μνήμη τον Πρόεδρο μας. Ενωμένοι με τον Ιερό Φοίνικα στη καρδιά και την σκέψη στην αγαπημένη πόλη, σηκώνουμε ξανά πανιά για το όνειρο, για το δάκρυ των παππούδων στις κερκίδες, για τη ιαχές της νέας γενιάς των Ανορθωσιατών.
Στο καλό Πρόεδρε!
